Strong girls, bebe's y llabes

Jippe mooi op tijd, Martine een nachtbusje te laat kwamen we woensdagochtend aan op schiphol. Het was wel duidelijk wie ons hadden geholpen bij het pakken van onze tassen. Martine haar moeder, een echte survivelaar, zette haar dochter met een nette 9 kilo op t vliegveld. Jippe, zusjes en vriendinnen wisten maar liefst twee backpacks met ruimt 15 kilo te vullen. Samen komen we in ieder geval niks te kort de komende 9 maanden. Behalve natuurlijk onze familie, vrienden, vriendje en alle andere mensen om ons heen. Nogmaals bedankt voor jullie lieve berichtjes, hier komen we de komende 9 maanden wel mee door.
Toen was het moment daar, de poortjes van de douane door. Onverwacht werden we nog even opgevrolijkt door de blote billen van Anan en Ka beschreven met motto.

Het eerste vluchtje naar Madrid was zo voorbij. We bespraken nog even welk eten we voor onderweg hadden en kwamen tot de conclusie dat we het eerste deel van onze reis wel zouden overleven. Voor de vlucht naar Lima die nog eens 12 uur duurde hadden we een stripje reisziektepillen (lees: slaappillen) gereserveerd. Nog geen half uur hingen we in de lucht of daar snurkte we al heen. En dan wordt je ineens wakker aan de andere kant van de wereld. Lima, de hoofdstad van Peru. Als schuchtere hollanders dwaasden we wat langs het vliegveld op zoek naar een radiotaxi. Want Jirrin, Jippe haar zusje, had ons aangeraden deze te pakken ivm oplichterij van kersverse toeristen. Na even zoeken lieten we ons toch maar oplichten door een sterk geurende peruaanse snodde. Zonder moeite weten taxi’s en zwart dampende bussen volgeladen tot het dak, van een 4 baans weg een 6 baans weg te maken. Via een pizzeria vlogen we bij aankomst zo ons hostel in.

De volgende dag gingen we te voet naar het busstation, waar we ons busticket naar Cusco zouden kopen. Dit op afraden van de mensen in ons hostel, van Lima kun je immers in 45 minuten naar Cusco vliegen en erg veel geld scheelt het niet. Maar toch, eigenwijs als wij zijn, beweerden we de busrit van 22 uur als ‘young strong girls’ zeker wel aan te kunnen. Van het hostel kregen we vervolgens een Spaanse uitleg en een kaartje waar het busstation niet op stond, maar we zouden het wel vinden. In Lima wordt op iedere hoek van de straat gefrituurde banaan en orgaanvlees op een stokje verkocht dus toen we erg veel honger kregen besloten we voor het eerste te gaan. Nog diezelfde avond stapten we de bus van Cruz del sur in. De bus was ingericht voor mensen met zware obesitas van 2 meter 10 dus ons geluk kon niet op. Als klap op de vuurpijl ook nog een personal entertaimentsystem die het weliswaar niet deed maar het idee was leuk. Na een uurtje of 4 werd het avondeten geserveerd, die na de eerste haarspeldbocht alweer in een zakje zat. Kots of geen kots, ravijn of geen ravijn, de buschauffeur reed vrolijk 22 uur aan een stuk door met een plaspausetje van 3 minuten op een helling van 20 procent. Toen we eindelijk in cuzco aankwamen waren we de busrit zo weer vergeten. Na een heerlijk bed en een warme(!) douche werden we zaterdagochtend bij ons hostel met de taxi opgehaald door Indira, de baas van de spaanse school die aan ons project is gekoppeld. In cusco is iedereen met een auto taxichauffeur voor erbij, als je een paar seconden op de stoep stil blijft staan stoppen er minimaal 6 auto’s voor je neus. Na een file op plaza del armas vanwege een skelterrace voor niños kwamen we aan bij ons gastgezin waar we de komende 6 weken zullen doorbrengen. We werden hartelijk ontvangen door Antonieta en haar zoon Manuel. Manuel is 30 jaar een slaapt nog bij zijn moeder in bed. Waarschijnlijk heeft hij een genetische afwijking waardoor hij niet helemaal na behoren functioneert. Desalnietemin doet hij het fantastisch als loopjongen van zijn moeder en daar is hij zelf ook vredig mee. Antonieta is een hele lieve vrouw die geen woord engels spreekt maar vastberaden is ons de komende weken om te toveren tot perfect spaans sprekende dochters. De eerste keer dat we samen aten bedankte ze god dat hij haar nieuwe dochters had gegeven. ’s Avonds genoten we in de pizzeria van een heerlijke pizza alvorens we ons richting plaza del armas begaven met een zak snoep onder de arm. Halloween wordt hier groots gevierd, heel plaza del armas stond vol met de liefste en knapste prinsjes en superhelden die in een plastic pompoen bakje snoepjes aan het verzamelen waren. Natuurlijk de perfecte mogelijkheid voor Tien om met haar onverzadigbare drang om deze kindjes te plezieren, haar slag te slaan. Met de zak haribo snoepjes heeft ze toch heel wat niños blij gemaakt. Vervolgens hebben we ook onszelf verwend met een biertje van maar liefst 14 sol (zo’n 4 euro!) in ‘Mama Africa’, een van de bekende uitgaansgelegenheden voor de toeristen. We hebben wat pasjes gewaagd op de dansvloer maar rond half 2 kickte toch onze jetlag weer in. Op onze harde, doorgezakte, laten we zeggen bijna stenen, bedjes zijn we als een blok in slaap gevallen, hopend de volgende ochtend later wakker te worden dan half 6...

Mooi niet, half 6 werden we beurs wakker en zijn we maar aan de slag gegaan met het oefenen van wat Spaanse woordjes. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt, tosti’s en oploskoffie. Zondag en maandag waren speciale dagen in Cusco, we hebben het even nagezocht en deze dagen worden ook wel ‘Allerheiligen’ en ‘Allerzielen’ genoemd. Na het ontbijt zijn we met Antonieta en Manuel in de taxi vertrokken naar een enorme begraafplaats. Het is gangbaar om op deze feestdag de graven van geliefden te bezoeken en een bloemetje te wisselen. Van wie het graf nou precies was is ons nog steeds niet helemaal duidelijk maar we houden het op de vader van Antonieta. Graven bevinden zich hier niet in de grond maar het is een soort van flatgebouw met voor iedere dode een raampje. Het graf waar wij voor kwamen begaf zich natuurlijk op de bovenste verdieping. We hadden dus een enorme ladder nodig en iemand die omhoog wilde klimmen. Aangezien het Antonieta niet lukte om een dealtje te sluiten met een van de locale niños die daar rondliep om zijn zakgeld te verdienen mocht tien het klusje klaren. Jip hield de trap stevig vast en we scoorden weer wat puntjes bij onze nieuwe moeder. De ‘citytour’ zoals onze gastmoeder steeds riep (het enige engelse woord dat ze kent), zette zich voort richting een markt waar we wawa’s (speciale broden) hebben gekocht die bij deze feestdagen horen. De broden liggen in grote getalen bij elk stalletje, je zou denken er zo een te vinden maar onze mama heeft daar toch zeker een half uur voor uitgetrokken. Vrouwen kijgen een brood in de vorm van een pop, dat dan hun bebe is. Mannen krijgen een paard. Hoe meer testosteron de man, hoe groter het paard mag zijn. Met de perfecte broden zijn we langs alle familie gegaan en twee broden mochten mee naar huis, een voor Martine en een voor Jippe. Korte avond, jetlag is er nog steeds en bracht ons om 9 uur, ondanks onze stenen matrasjes, diep in slaap.

LESDAG 1. Vol goede moed om 8 uur aan het ontbijt, rijst dit keer met varkensvlees, tomaten én brood. Om 9 uur in de schoolbanken en tot 1 uur zitten buffelen. Erg leuk maar zeker pittig deze Spaanse les. Na school gingen we lunchen in de pizzaria van Antonieta. Lunch is hier de belangrijkste maaltijd van de dag en bestaat uit twee, veel te grote, gangen. Met moeite werken we iedere dag alles naar binnen. Jippe is sinds dag 1 al een baby in de ogen van onze gastmoeder omdat ze steeds haar bord niet leegeet. Martine doet het goed en krijgt de opdracht Jippe voortaan te voeren met een slabbertje, dit is de beste grap van onze gastmoeder tot nu. Na het eten gingen we richting de san pedro market en hebben we onze eerste lamatrui gescoord. De avonden zijn hier nameljik heel koud en ons huis heeft niet echt ramen die dicht kunnen. We namen onszelf voor een goede deal te sluiten maar toen we de kindertjes naast hun moeder in het kraampje zagen staan, betaalden we toch maar de toeristenprijs. ’s Avonds werden we voor de 3de keer die dag verblijd met een flink bord vol rijst met een beetje saus en natuurlijk geen groenten. Manuel deed weer 3 uur over zijn eten dus toen we eindelijk van tafel konden moesten we ons haasten om op tijd op plaza del armas te zijn om met onze nieuwe nederlandse amiga Mirjam servesa’s te drinken. We haasten ons nog even langs huis en kwamen toen tot de conslusie dat we onszelf buiten hadden gesloten en de enige sleutel in onze kamer bij al onze spullen inclusief ons geld lag. We gingen terug naar de pizzaria en onze gastmoeder schrok zich dood toen ze eenmaal begreep wat er aan de hand was. De bovenbuurman van de pizzaria die onze gastmoeder als 2de moeder ziet, leende ons zijn plastic identiteitskaart om vakkundig de deur open te breken. Met zijn tweeën gingen we vol goede moed weer richting de casa. Toen het stukje plastic niet bleek te helpen gingen we over op een pincet. We eindigden met een hakmes en een kapotte, nog steeds dichte, deur. De loopjongen had inmiddels de opdracht gekregen te gaan kijken of het al lukte. We verstopten gauw het zakmes in de badkamer. Inmiddels stond onze amiga Mirjam al een half uur te wachten zonder mobiele telefoon. Uiteindelijk kwam onze gastmoeder, samen met de buurjongen naar de casa. Onder haar bed haalde ze een enorme tas met ongeveer 100 sleutels vandaan. Na vele pogingen hadden we toch de goede te pakken en konden we onze kamer in waar een heerlijke fles rood en een dikke reep chocola al op ons lagen te wachten.

De volgende dag zijn we na de spaanse les met onze buurjongens op pad gegaan. De een had nog een aantal servesa’s te goed en wist een aantal plekjes in de bergen met een fantastisch uitzicht. Mirjam ging ook mee. Na de wandeling gingen we naar een gezellige loungebar waar een van de buurjongens werkt. Na het eten zetten we het “pilsen” voort in de casa van de buurjongens. Pilsen is de naam van een lokaal soort bier. Het wordt verkocht in flessen van 1,2 liter. Toen we voorstelden iets van 2 a 3 biertjes per persoon te kopen keken de buurjongens ons dan ook vol verbazing aan. De hoogte, het goedkope bier en de jetlag die nog niet helemaal verdwenen was sloegen niet helemaal lekker aan.

De volgende dag kon we er echt niet meer onder uit. Een van de bebe wawa’s (feestbroden) hadden we al gedoneerd aan de spaanse school maar aan de ander moesten we toch echt zelf geloven. Jippe kreeg de eer de moeder van de bebe te worden. Blijkbaar is het hier traditie om je bebe voor het op te eten te dopen en daar is natuurlijk een doopnaam voor nodig. Toen antoniete dit in haar veel te snelle spaans vertelde vroeg Jippe “Huh, wat zegt ze?! Naam?” Voor we het doorhadden werd de bebe tot Naam gedoopt. We hebben het maar zo gelaten. Groen uitgeslagen van Naam die we helemaal hebben weg moeten werken zaten we in de spaanse les de tijd uit te zitten. De profesoras zijn vrij schools hier dus ze was niet zo blij dat we ons huiswerk niet hadden gedaan. In de middag zijn we daarom maar terug naar school gegaan om te studeren. Gelukkig hoefden we die avond geen kilo rijst weg te werken want we gingen in de stad eten met de spaanse school. We fantaseerden al over een bord vol groente maar we eindigden toch in een peruaans restaurant waar ze vooral gefrituurde cavia, alpaca, hele kippen, en andere lappen vlees op de kaart hebben staan. We gingen voor de omelet, hamburger en avocado naturel (dat zijn twee avocado’s in stukjes op je bord met een tomaat). De rest van de studenten was moe maar samen met mirjam zochten we na het eten een leuk barretje op. De eerste Pisco sour werd genuttigd. Op dit drankje is Peru trots als een pauw. Ze voeren zelfs oorlog met chili omdat Chili beweerd dat het hun drankje is. Pisco sour is een drankje van opgeklopt rauw ei-wit, Pisco en limoensap. Als je niet bedenkt dat het drel van een ei er in zit is het lekker. Blonde vrouwen doen het erg goed in peruaanse barren wat betreft gratis drankjes. De mannen stonden in de rij ons te voorzien van Tequilla en Cuscaanse biertjes. Nog meer moeite hadden we de volgende ochtend met ons ontbijt. Tijdens de spaanse les leerden we hoe we moesten vragen of we in plaats van 2 gangen 1 gang mochten en of het de helft minder mocht zijn. Deze middag liepen we voor het eerst niet misselijk de pizzaria uit. Hasta la vista!